Nasz kościół parafialny jest pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego.
Kult Najświętszego Serca Jezusowego wywodzi się z czasów średniowiecza, kiedy to łączono kult Serca Jezusowego z bardzo żywym nabożeństwem Najświętszej Rany boku Jezusa. Bardzo wcześnie zaczęli czcić Serce Jezusa i Ranę boku Jezusa dominikanie. W piątek po oktawie Bożego Ciała, a więc w dzień, który sobie Chrystus wybrał na święto Jego Serca, dominikanie odmawiali oficjum[1] o Ranie boku Jezusa. Błogosławieni i święci żyjący w średniowieczu, w szczególności święta Mechtylda (1241-1298), jej młodsza siostra święta Gertruda (1250-1303), święta Małgorzata z Kortony (1252-1297), w Sercu Jezusa znaleźli swoje źródło radości i uświęcenia.
Początkowo kult Serca Jezusowego miał charakter prywatny, z czasem ogarnął rzesze wiernych i cały Kościół. Przyczyniło się do tego w szczególności dwoje świętych: święty Jan Eudes (z własnej inicjatywy) i święta Małgorzata Maria Alacoque (bo takie nakazy otrzymała od samego Chrystusa).
Święty Jan Eudes (1601-1680) jest nazywany „twórcą liturgicznego kultu Serca Jezusa
i Maryi”. Ku czci obu Serc ułożył oficjum i mszę świętą, nie umiał tych dwóch Serc rozłączyć. Dążył do szerzenia tego nabożeństwa. Wreszcie to nabożeństwo wprowadził do liturgii Kościoła. Święty Jan Eudes swój cel propagowania kultu i nabożeństwa do Serca Pana Jezusa i do Serca Maryi realizował słowami, pismami i dziełami. Założył też, ku czci tych dwóch Serc, rodzinę zakonną (1641), a w roku 1643 polecił w swoim zakonie obchodzić uroczyście dzień 8 lutego każdego roku jako święto Najświętszego Serca Maryi, a dzień 20 października jako święto Serca Pana Jezusa. W roku 1648 wydał książeczkę „O nabożeństwie do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi”. W roku 1670 otrzymał aprobatę teologów tekstów mszy świętej i oficjum o Najświętszym Sercu Pana Jezusa.
Święta Małgorzata Maria Alacoque (1647-1690) skromna zakonnica, wizytka, żyjąca w zupełnym ukryciu w klasztorze Paray-le-Monial. Dnia 27 grudnia 1673 roku Małgorzata dopuszczona została do tego, by spoczęła na Sercu Jezusowym. Pan Jezus, pokazując jej swoje Serce pełne ognia, powiedział do niej: „Moje Boskie Serce tak płonie miłością ku ludziom, że nie może już dłużej utrzymać tych płomieni gorejących, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami”. Po czym Chrystus wziął serce Małgorzaty i umieścił je symbolicznie na swoim Sercu. Po tym, już przemienione, jaśniejące, oddał Małgorzacie mówiąc do niej: „Dotąd nosiłaś tylko imię mojej sługi. Dzisiaj daję Ci inne imię – umiłowanej uczennicy mojego Serca”. Podczas drugiego objawienia, które nastąpiło w 1674 roku, Pan Jezus ponownie objawił Małgorzacie swoje Serce i wymienił dobrodziejstwa i łaski, jakie przyrzeka czcicielom swojego Serca. Pan Jezus zażądał czci także wizerunków swojego Serca.
W trzecim objawieniu, które miało miejsce w tym samym roku, podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu, Pan Jezus ponownie pokazał swoje Serce w pełni blasku. Zażądał, aby w zamian za niewdzięczność, jaka spotyka jego Serce i Jego miłość względem ludzi, dusze pobożne wynagradzały temuż Sercu. Zażądał, aby w zgromadzeniu odbywała się w każdą noc przed pierwszym piątkiem miesiąca, godzinna adoracja (godzina święta) oraz by Komunia Święta w pierwsze piątki miesiąca była ofiarowana w celu wynagrodzenia Boskiemu Sercu za grzechy i oziębłość ludzką. Ostatnie wielkie objawienie nastąpiło w piątek po oktawie Bożego Ciała, dnia 10 czerwca 1675 roku. Podczas tego objawienia, Pan Jezus między innymi zażądał, by odtąd każdy pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała, był poświęcony, jako osobne święto ku czci Jego Serca i na wynagrodzenie temuż Sercu, przez Komunię i inne praktyki pobożne, zniewag jakich doznaje. W zamian obiecał hojne łaski dla wszystkich, którzy w ten sposób oddadzą Mu cześć lub przyczynią się do jej szerzenia.
Pan Jezus dał świętej Małgorzacie dwanaście obietnic, dotyczących Jego Serca:
- Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
- Ustalę pokój w ich rodzinach.
- Będę ich pocieszał w utrapieniach.
- Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
- Będę ich błogosławił w ich przedsięwzięciach.
- Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
- Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
- Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
- Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
-
Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane
w Sercu moim. - Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
- W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego, przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu, w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez sakramentów Świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.
Stolica Apostolska dopiero po dokładnych badaniach zezwoliła na obchodzenie święta, jak i na czczenie wizerunków Jezusowego Serca w formach dziś powszechnie przyjętych. Czczenie święta Serca Jezusowego w całym Kościele ustanowił w roku 1856 papież Pius IX. Dnia 31 grudnia 1899 roku papież Leon XIII oddał Sercu Jezusowemu w opiekę cały Kościół i rodzaj ludzki.
Istnieją rozmaite formy czci Najświętszego Serca Jezusowego, między innymi:
- Coroczna uroczystość, obchodzona w piątek po oktawie Bożego Ciała.
- Miesiąc czerwiec jest miesiącem Serca Jezusowego.
- Wiele państw i narodów poświęciło się Sercu Jezusowemu m.in. Hiszpania, Belgia, Meksyk, Francja, Ekwador, Polska.
- Istnieją zakony pod nazwą Serca Jezusowego m.in. sercanki, siostry urszulanki Serca Jezusa Konającego.
- Świętowanie dziewięciu kolejnych piątków miesiąca.
- Litanie do Najświętszego Serca Jezusowego.
- Wizerunki Serca Jezusowego w postaci medalików, obrazków, obrazów ściennych, figur, świątyń – w samej Polsce jest ich około 400.
W naszym kościele parafialnym figura Serca Jezusowego znajduje się w główny ołtarzu.
Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca naszego według Serca Twego.
